با آنکه مِی از شیشه به پیمانه نکردی - فروغی بسطامی

با آنکه مِی از شیشه به پیمانه نکردی
در بزم، کسی نیست که دیوانه نکردی!

ای خانه‌ی شهری، نِگَهت برده به یغما!
در شهر، دلی کو که در آن خانه نکردی؟

تا گنج غمت را سر ویرانی دل‌هاست
یک خانه‌ی دل نیست که ویرانه نکردی

تنها نه من از عشقِ رُخت شهره‌ی شهرم 

من مست و تو دیوانه ما را که برد خانه - مولانا

من مست و تو دیوانه، ما را که برد خانه

من چند تو را گفتم، کم خور دو سه پیمانه

در شهر یکی کَس را، هُشیار نمی‌بینم

هر یک بتر از دیگر، شوریده و دیوانه

جانا به خرابات آ ! تا لذت جان بینی 

دل همان به که گرفتار هوائی باشد - عبید زاکانی

دل همان به که گرفتار هوائی باشد
سر همان به که نثار کف پائی باشد

هجر خوش باشد اگر چشم توان داشت وصال
درد سهل است اگر امّید دوائی باشد

دامن یار به دست آر و ره میکده گیر!
نشناس اینکه به از میکده جائی باشد!

هوس خانقهم نیست که بیزارم از آن،
بوریائی که در او بوی ریائی باشد ... 

زیر باران بیا قدم بزنیم - مجتبی کاشانی

زیر باران بیا قدم بزنیم
حرف نشنیده ای به هم بزنیم

نو بگوییم و نو بیندیشیم
عادت کهنه را به هم بزنیم

و زباران کمی بیاموزیم
که بباریم و حرف کم بزنیم

کم بباریم اگر، ولی همه جا  

گاهی مصیبت خود، گاهی ملال مردم - عرفی شیرازی

گاهی مصیبت خود، گاهی ملال مردم
در عشوه خانه ی دهر، این است حال مردم

تا خون دل توان خورد، ای تشنه ی کرامت
نزدیک لب میاور، آب زلال مردم

همت ز خویشتن جو چون بایزید و شبلی!
نتوان گرفت پرواز، هرگز به بال مردم

در جلوه گاه معشوق، عمرم گذشت، لیکن 

گه در نظاره ی خویش، گه در خیال مردم

بانگ اناالحق ما، بی های و هو بلند است 

لبت نه گوید و پیداست مـی‌گوید دلت آری - محمدعلی بهمنی

لبت نه گوید و پیداست مـی‌گوید دلت آری
که اینسان دشمنی یعنی که خیلی دوستم داری

دلت می‌آید آیا از زبانی این همه شیرین
تو تنها حرف تلخی را همیشه بر زبان آری؟

نمی‌رنجم اگــر باور نداری عشق نابم را
که عاشق از عیار افتاده در این عصر عیّاری

چه می‌پرسی ضمیر شعرهایم کیست، آنِ من 

مبادا لحظه‌ای حتّی مرا اینگونه پنداری

تو را چون آرزوهایم همیشه دوست خواهم داشت 

منم که شهره ی شهرم به عشق ورزیدن - حافظ

منم که شهره ی شهرم به عشق ورزیدن
منم که دیده نیالوده‌ام به بد دیدن

وفا کنیم و ملامت کشیم و خوش باشیم
که در طریقت ما کافری‌ست رنجیدن

به پیر میکده گفتم که چیست راه نجات 

بخواست جام می و گفت عیب پوشیدن

مراد دل ز تماشای باغ عالم چیست 

تو از کی عاشقی؟ این پرسش آئینه بود از من - فاضل نظری

نمی داند دل تنها میان جمع هم تنهاست
مرا افکنده در تُنگی که نام دیگرش دریاست

تو از کی عاشقی؟ این پرسش آئینه بود از من
خودش از گریه ام فهمید، مدت هاست ... مدت هاست ...

به جای دیدن روی تو در خود خیره ایم، ای عشق!
اگر آه تو در آئینه پیدا نیست، عیب از ماست

جهان بی عشق چیزی نیست جز تکرار یک تکرار