چو شمعی سوختم از آتش عشق - حمید مصدق

مرا با سوز جان بگذار و بگذر
اسیر و ناتوان بگذار و بگذر

چو شمعی سوختم از آتش عشق
مرا آتش به جان بگذار و بگذر

دلی چون لاله بی داغ غمت نیست
بر این دل هم نشان بگذار و بگذر

مرا با یک جهان اندوه جانسوز
تو ای نامهربان بگذار و بگذر

دو چشمی را که مفتون رخت بود 

پریشان کن سر زلف سیاهت شــــانه اش با من

پریشان کن سر زلف سیاهت شــــانه اش با من

 سیه زنجیر گیسو بـاز کن دیوانــه اش با من

 که می گویـد که می نتوان زدن بی جـام و پیمانه؟

 شراب از لـعل گلگونت بده پیمــانه اش با من

 مگرنشنیده ای گنجینه در ویــرانه دارد جـــای 

  عیان کـن گنج حسنت، ای پری! ویـــرانه اش با من

 ز سوز عشق لیلی در جهان مجنون شد افسانه

 تو مجنون ساز از عشقت مرا، افســانه اش با من

 بگفتم صید کــردی مرغ دل نیکو نگهدارش

 سر زلفش نشانم داد و گفتــا لانه اش با من

 ز تــرک می اگر رنجید از من پیر میخانه

 نمودم تـــوبه زین پس رونق میخــانه اش با من

 مگو شمع رخ مه پیکران پروانه هـا دارد

 تـــــو شمع روی خود بنما بُتا! پروانه اش با من

 پی صــــــــید دل آن بلبل باغ صفـا ساقی

 به گلزار صفا دامی بگستر دانه اش با من

حمید تقوی