پای تا سر همه ام در غمت اندیشه شده‌ست - فیض کاشانی

پای تا سر همه ام در غمت اندیشه شده‌ست
زدن تیشه بر این کوه مرا پیشه شده‌ست

خواهش من دگر و آنچه تو خواهی دگر است
نخل امّید مرا غیرت تو تیشه شده‌ست

هر نهالی که خیال قد و بالای تو گشت
ریشه ای شد به دل اکنون، همه دل ریشه شده‌ست

دم به دم در دلم از غصّه نهالی کارم 

بر رخ مه‌طلعتان زلف پریشان خوش‌نماست - فیض کاشانی

بر رخ مه‌طلعتان زلف پریشان خوش‌نماست
دلبری و ناز و استغنا از اینان خوش‌نماست

عاشقان را زاری و مسکینی و افتادگی
دلبران را پرسش احوال ایشان خوش‌نماست

خوبرویان را پریشان اختلاطی خوب نیست!
امتناع و شرم و تمکین از نکویان خوش‌نماست

هر جفائی کز نکورویان رسد باید کشید  

جامی لبالب بایدت لب بر لب ساقی بده - فیض کاشانی

جامی لبالب بایدت لب بر لب ساقی بده!
زآن باده ی باقی بکش، وین باقی جان را بده!

ای ساقی مه روی من، بهر حیات نوی من!
هم برقع از رخ برفکن، هم از جبین بگشا گره!

گویند در جنت بود از بهر زاهد میوه ها
ما و زنخدان نگار این سیب ما زآن میوه به

عالی‌ست سیب تو بسی، کی می رسد دست کسی
غالی‌ست نرخ این متاع قیمت مکن منت بنه

رحم آر بر بیچاره از خان و مان آواره
ای منبع لطف و کرم از وصل خود کامش بده

تا چند گردم دربه در تا چند پویم کو به کو؟!
گیرم سراغت شهر شهر جویم نشانت ده به ده

ای فیض بس کن زین نفیر گر وصل می خواهی بمیر
این کار را آسان مگیر یا جان دگر چیزی بده

فیض کاشانی