زندگی؛ شعری‌ست ناب، چون سروده های عاشقانه‌ی سعدی و غزلیات دلنشین مولانا
صفحه شعر و ادبیات، برگزیده ناب ترین شعرهای شعرای ایرانی
زندگی؛ شعری‌ست ناب، چون سروده های عاشقانه‌ی سعدی و غزلیات دلنشین مولانا
صفحه شعر و ادبیات، برگزیده ناب ترین شعرهای شعرای ایرانیدیر است که دلدار پیامی نفرستاد - حافظ
دیر است که دلدار پیامی نفرستاد
ننوشت سلامی و کلامی نفرستاد
صد نامه فرستادم و آن شاه سواران
پیکی ندوانید و سلامی نفرستاد
سوی من وحشی صفت عقل رمیده
آهو روشی کبک خرامی نفرستاد
دانست که خواهد شدنم مرغ دل از دست
وز آن خط چون سلسله دامی نفرستاد
فریاد که آن ساقی شکّرلب سرمست
مَطَلَب طاعت و پیمان و صلاح از منِ مست! - حافظ
مَطَلَب طاعت و پیمان و صلاح از منِ مست!
که به پیمانه کشی شهره شدم روز الست
من همان دم که وضو ساختم از چشمه ی عشق
چارتکبیر زدم یکسره بر هر چه که هست
می بده تا دهمت آگهی از سرِّ قضا
که به روی که شدم عاشق و از بوی که مست
کمر کوه کم است از کمر مور اینجا
میر من خوش می‌روی کاندر سر و پا میرمت - حافظ
میر من خوش می‌روی، کاندر سر و پا میرمت
خوش خرامان شو که پیش قدّ رعنا میرمت
گفته بودی کی بمیری پیش من، تعجیل چیست
خوش تقاضا می‌کنی پیش تقاضا میرمت
عاشق و مخمور و مهجورم بت ساقی کجاست؟
گو که بخرامد که پیش سرو بالا میرمت
آن که عمری شد که تا بیمارم از سودای او
بلبلی برگ گلی خوش‌رنگ در منقار داشت
بلبلی برگ گلی خوش‌رنگ در منقار داشت
واندر آن برگ و نوا خوش ناله‌های زار داشت
گفتمش: در عین وصل این ناله و فریاد چیست؟
گفت: ما را جلوه ی معشوق در این کار داشت
یار اگر ننشست با ما نیست جای اعتراض
پادشاهی کامران بود از گدایی عار داشت
در نمی‌گیرد نیاز و ناز ما با حسن دوست
ترسم که اشک در غم ما پرده‌در شود - حافظ
ترسم که اشک در غم ما پرده‌در شود
وین راز سر به مهر به عالم سمر شود
گویند سنگ لعل شود در مقام صبر
آری شود ولیک به خون جگر شود!
خواهم شدن به میکده گریان و دادخواه
کز دست غم خلاص من آن جا مگر شود
از هر کرانه تیر دعا کرده‌ام روان
باشد کزآن میانه یکی کارگر شود
ای جان حدیث ما بر دلدار بازگو
لیکن چنان مگو که صبا را خبر شود
از کیمیای مهر تو زر گشت روی من
آری به یمن لطف شما خاک زر شود!
در تنگنای حیرتم از نخوت رقیب
یا رب مباد آن که گدا معتبر شود!
بس نکته غیر حسن بباید که تا کسی
مقبول طبع مردم صاحب نظر شود
این سرکشی که کنگره ی کاخ وصل راست
سرها بر آستانه ی او خاک در شود
حافظ چو نافه سر زلفش به دست توست
دم درکش ار نه باد صبا را خبر شود!
حافظ
در کوی نیک نامی ما را گذر ندادند
دل می‌رود ز دستم، صاحب دلان خدا را
کشتی شکستگانیم، ای باد شرطه برخیز!
ده روزه مهر گردون، افسانه است و افسون
در حلقه ی گل و مل، خوش خواند دوش بلبل
هات الصبوح هبوا، یا ایّها السکارا
ای صاحب کرامت، شکرانه ی سلامت
آسایش دو گیتی، تفسیر این دو حرف است
در کوی نیک نامی، ما را گذر ندادند
آن تلخ وش که صوفی، امّ الخبائثش خواند
اشهی لنا و احلی، من قبلة العذارا
هنگام تنگدستی، در عیش کوش و مستی!
سرکش مشو که چون شمع، از غیرتت بسوزد
آیینه ی سکندر، جام می است بنگر
تا بر تو عرضه دارد، احوال ملک دارا
خوبان پارسی گو، بخشندگان عمرند
حافظ به خود نپوشید، این خرقه ی می آلود
حافظ
مرغ زیرک چون به دام افتد تحمّل بایدش
باغبان گر پنج روزی صحبت گل بایدش
بر جفای خار هجران صبر بلبل بایدش
ای دل اندر بند زلفش از پریشانی منال!
مرغ زیرک چون به دام افتد تحمّل بایدش
رند عالم سوز را با مصلحت‌بینی چه کار؟!
ما درس سحر در ره میخانه نهادیم - غزل بسیار دلنشین از حافظ
ما درس سحر در ره میخانه نهادیم
محصول دعا در ره جانانه نهادیم
در خرمن صد زاهد عاقل زند آتش
این داغ که ما بر دل دیوانه نهادیم
سلطان ازل گنج غم عشق به ما داد