جز دوست نخواهم کرد از دوست تمنایی

هر کس به تماشایی، رفتند به صحرایی
ما را که تو منظوری، خاطر نرود جایی

با چشم نمی‌بیند، یا راه نمی‌داند
هر کو به وجود خود، دارد ز تو پروایی

دیوانه ی عشقت را، جایی نظر افتاده‌ست
کآن جا نتواند رفت، اندیشه ی دانایی

امّید تو بیرون برد، از دل همه امّیدی  
سودای تو خالی کرد، از سر همه سودایی

زیبا ننماید سرو، اندر نظر عقلش
آن کش نظری باشد، با قامت زیبایی

گویند رفیقانم، در عشق چه سر داری؟
گویم که سری دارم، درباخته در پایی

زنهار نمی‌خواهم، کز کشتن امانم ده
تا سیرترت بینم، یک لحظه مدارایی

در پارس که تا بودست، از ولوله آسوده‌ست
بیم است که برخیزد، از حُسن تو غوغایی

من دست نخواهم برد، الّا به سر زلفت
گر دسترسی باشد، یک روز به یغمایی

گویند تمنّایی، از دوست بکن سعدی!
جز دوست نخواهم کرد، از دوست تمنّایی

سعدی