آزمودم دل خود را به هزاران شیوه

بر سر آتش تو سوختم و دود نکرد
آب بر آتش تو ریختم و سود نکرد

آزمودم دل خود را به هزاران شیوه
هیچ چیزش به جز از وصل تو خشنود نکرد

آنچه از عشق کشید این دل من که نکشید
وآنچه در آتش کرد این دل من عود نکرد

گفتم این بنده نه در عشق گرو کرد دلی 

چند روزی ست که تنها به تو می اندیشم

چند روزی ست که تنها به تو می اندیشم
از خودم غافلم، اما به تو می اندیشم!

شب که مهتاب درآیینه ی من می رقصد
می نشینم به تماشا، به تو می اندیشم

همه ی روز به تصویر تو می پردازم 

در عشـق دو چیز اسـت که پایانـش نیسـت

آن غنچه که نشکفت به گلشـن، شـب ماسـت
کامی که روا نمی شود، مطلـب ماسـت

در عشـق دو چیز اسـت که پایانـش نیسـت:
اوّل، سـرِ زلـفِ یار و آخر شبِ ماست ...


"حزین لاهیجی"

حکایت - شاه عباس و پینه دوز

گویند شاه عباس بعضی شبها  لباس درویشی پوشیده و به تجسّس در شهر می پرداخت. شبی در
حین گذر از جائی، از خانه ی محقّری صدای ساز و ضرب می شنود و به رسم دراویش حق دوستی
گفته و داخل می شود و بساط رنگینی از می و مطرب و ساغر می بیند.
میزبان، مرد پینه دوزی بود و  شاه به پرس و جو درباره ی او برآمده و معلوم می شود که  

طواف کعبه دل کن اگر دلی داری

طواف کعبه ی دل کن اگر دلی داری
دل است کعبه ی معنی تو گل چه پنداری

طواف کعبه ی صورت حقت بدان فرمود
که تا بواسطه ی آن دلی به دست آری ...


ﻣﻮﻻﻧﺎ

در هر نگهت مستیِ صد جام شراب است

در هر نگهت مستیِ صد جام شراب است
چشمان تو میخانه ی دلهای خراب است

زد شعله به جان چشم فریبای تو ... هرچند
برق نگهت زود گذر، همچو شهاب است

زیبایی گل های جوان دیر نپاید 

آزادی تعبیر موهای توست در دست باد

آن دل که بردی باز دِه - مولانا

ای ساقیا! مستانه رو، آن یار را آواز دِه
گر او نمی آید بگو، آن دل که بردی باز ده

افتاده ام در کوی تو، پیچیده ام بر موی تو
نازیده ام بر روی تو، آن دل که بردی باز ده

بنگر که مشتاق تواَم، مجنون غمناک تواَم