Oscar Wilde

هرگز توضیح نده! دوستانت نیازی به آن ندارند و دشمنانت آن را باور ندارند.

Oscar Wilde

دوش عقلم هوس وصل تو شیدا می کرد - عبید زاکانی

دوش عقلم هوس وصل تو شیدا می کرد

دلم آتشکده و دیده چو دریا می کرد

نقش رخسار تو پیرامُن چشمم می گشت

صبر و هوش من دلسوخته یغما می کرد

شعلهٔ شوق تو هر لحظه درونم می سوخت

دود سودای توام قصد سویدا می کرد

نه کسی حال من سوخته دل می‌پرسید 

آن که منع من مخمور ز صهبا می کرد - صائب تبریزی

آن که منع من مخمور ز صهبا می کرد 

لب میگون تو را کاش تماشا می کرد

عشق در کف ز دل سوخته خاکستر داشت

حسن آن روز که آیینه مصفا می کرد

دل پر خونم اگر آبله بیرون می داد

از گهر بادیه را دامن دریا می کرد

در دل سخت تو تأثیر ندارد، ور نه 

(غرور و فروتنی)

 جهالت و نادانی جایی خواهد بود که غرور وجود دارد و خرد و دانایی، جایی که تواضع و فروتنی وجود دارد  

ما عاشق و رند و مست و عالم‌سوزیم - دوبیتی زیبای حافظ

گر همچو من افتاده‌یِ این دام شوی
ای بس که خرابِ باده و جام شوی

ما عاشق و رند و مست و عالم‌سوزیم
با مـا منشـین، اگر نه بدنـام شَـوی

حافظ

بی تو طوفان زده ی دشت جنونم - هما میرافشار

بی تو طوفان زده ی دشت جنونم
صید افتاده به خونم
تو چه سان می گذری غافل از اندوه درونم؟!

بی من از کوچه گذر کردی و رفتی
بی من از شهر سفر کردی و رفتی
قطره ای اشک درخشید به چشمان سیاهم
تا خم کوچه به دنبال تو لغزید نگاهم
تو ندیدی
نگهت هیچ نیفتاد به راهی که گذشتی 

جانِ منی، جانِ منی، جان من - مولانا

جانِ منی، جانِ منی، جان من
آنِ منی، آن منی، آن من

شاهِ منی، لایق سودای من
قند منی، لایق دندان من

نور منی، باش در این چشم من!
چشم من و چشمه ی حیوان من

گل چو تو را دید به سوسن بگفت 

یارب، غم بیرحمی جانان به که گویم - هلالی جغتایی

یارب، غم بیرحمی جانان به که گویم
جانم غم او سوخت، غم جان به که گویم

نی یار و نه غمخوار و نه کس محرم اسرار
رنجوری و مهجوری و حرمان به که گویم

آشفته شد از قصّه ی من خاطر جمعی
دیگر چه کنم؟ حال پریشان به که گویم

گویند طبیبان که: بگو درد خود، اما
دردی که گذشته‌ست ز درمان به که گویم

دردی، که مرا ساخته رسوا، همه دانند