طبع شعر ملک الشعرای بهار

روزی ملک الشّعرای بهار (شاعر بنام معاصر)  در مجلسی نشسته بود و حاضران برای آزمایش طبع شعر او  چهار کلمه را انتخاب
کردند تا وی آنها را در یک رباعی بیآورد. کلمات انتخاب شده عبارت بودند از: خروس،  انگور،  درفش  و  سنگ

ملک الشعرای بهار چنین سرود :  
برخاســت خروسِ صبح برخیز ای دوســـت!
خـون  دل  انـگور  فــکـــن  در  رگ  و    پوســــــــت
عشــق  من  و  تو صحبت مشــت اســت  و  درفش
جور دل تو صحبـت سنگ است و سبوست

جوانی خام که در آن مجلس حاضر بود گفت: این کلمات با تبانی قبلی انتخاب شده اند. اگر راست میگوئید، من چهار کلمه انتخاب
می کنم و شما آنها را در یک رباعی بیاورید. سپس این چهار کلمه را انتخاب نمود: آینه، اره، کفش و  غوره. بدیهی ست که
آوردن این کلمات بی ربط در یک رباعی کار ساده ای نبود، لیکن ملک الشعرا شعر را اینگونه گفت:

چون آینه نور خیز گشــــتی احسنت
چون اره به خلق تیـــز گشتی احسنت
در کفش ادیبان جهـــان کـــردی پای
غوره نشده مویز گشتـــــی احسنــت