منم که شهره ی شهرم به عشق ورزیدن - حافظ

منم که شهره ی شهرم به عشق ورزیدن
منم که دیده نیالوده‌ام به بد دیدن

وفا کنیم و ملامت کشیم و خوش باشیم
که در طریقت ما کافری‌ست رنجیدن

به پیر میکده گفتم که چیست راه نجات 

بخواست جام می و گفت عیب پوشیدن

مراد دل ز تماشای باغ عالم چیست 

مرا روی تو محراب است در شهر مسلمانان - سعدی

من اندر خود نمی‌یابم که روی از دوست برتابم
بدار ای دوست دست از من که طاقت رفت و پایابم

تنم فرسود و عقلم رفت و عشقم همچنان باقی
و گر جانم دریغ آید نه مشتاقم که کذّابم

بیا ای لعبت ساقی نگویم چند پیمانه
که گر جیحون بپیمایی نخواهی یافت سیرابم

مرا روی تو محراب است در شهر مسلمانان  

جان و جهان! دوش کجا بوده‌ای؟! - مولانا

جان و جهان! دوش کجا بوده‌ای؟!
نِی غلطم، در دل ما بوده‌ای!

دوش ز هجر تو جفا دیده‌ام
ای که تو سلطان وفا بوده‌ای!

آه که من دوش چه سان بوده‌ام!
آه که تو دوش که را بوده‌ای!؟

رشک برم کاش قبا بودمی! 

چونک در آغوش قبا بوده‌ای!

زهره ندارم که بگویم تو را: