پای تا سر همه ام در غمت اندیشه شده‌ست - فیض کاشانی

پای تا سر همه ام در غمت اندیشه شده‌ست
زدن تیشه بر این کوه مرا پیشه شده‌ست

خواهش من دگر و آنچه تو خواهی دگر است
نخل امّید مرا غیرت تو تیشه شده‌ست

هر نهالی که خیال قد و بالای تو گشت
ریشه ای شد به دل اکنون، همه دل ریشه شده‌ست

دم به دم در دلم از غصّه نهالی کارم 

خوش آنکه حلقه هاى سر زلف وا کنى - فروغی بسطامی

خوش آنکه حلقه هاى سر زلف وا کنى
دیوانگان سلسله ات را رها کنى

کار جنون ما به تماشا کشیده است
یعنى تو هم بیا که تماشاى ما کنى

کردى سیاه زلف دو تا را که در غمت
مویم سپید سازى و پشتم دو تا کنى

تو عهد کرده اى که نشانى به خون مرا  

بر رخ مه‌طلعتان زلف پریشان خوش‌نماست - فیض کاشانی

بر رخ مه‌طلعتان زلف پریشان خوش‌نماست
دلبری و ناز و استغنا از اینان خوش‌نماست

عاشقان را زاری و مسکینی و افتادگی
دلبران را پرسش احوال ایشان خوش‌نماست

خوبرویان را پریشان اختلاطی خوب نیست!
امتناع و شرم و تمکین از نکویان خوش‌نماست

هر جفائی کز نکورویان رسد باید کشید  

نازنین آمد و دستی به دل ما زد و رفت - هوشنگ ابتهاج

نازنین آمد و دستی به دل ما زد و رفت
پرده ی خلوت این غمکده بالا زد و رفت

کنج تنهایی ما را به خیالی خوش کرد
خواب خورشید به چشم شب یلدا زد و رفت

درد بی عشقی ما دید و دریغش آمد
آتش شوق درین جان شکیبا زد و رفت

خرمن سوخته ی ما به چه کارش می خورد 

که چو برق آمد و در خشک و تر ما زد و رفت

رفت و از گریه ی طوفانی ام اندیشه نکرد 

میر من خوش می‌روی کاندر سر و پا میرمت - حافظ

میر من خوش می‌روی، کاندر سر و پا میرمت
خوش خرامان شو که پیش قدّ رعنا میرمت

گفته بودی کی بمیری پیش من، تعجیل چیست
خوش تقاضا می‌کنی پیش تقاضا میرمت

عاشق و مخمور و مهجورم بت ساقی کجاست؟
گو که بخرامد که پیش سرو بالا میرمت

آن که عمری شد که تا بیمارم از سودای او 

گو نگاهی کن که پیش چشم شهلا میرمت

گفته‌ای لعل لبم هم درد بخشد هم دوا 

خبر داری که از غم آتشی افروختم بی تو - لاهوتی

خبر داری که از غم آتشی افروختم بی تو
در آن آتش، سر اندر پای خود را سوختم بی تو؟

به هر شهری هزاران ماهرو دیدم ولی زآنها
به آن چشمت قسم! چشمان خود را دوختم بی تو

بتان سازند حیلت ها، که گردند آشنا با من
ولی من: {گپ میان ما بماند!} سوختم بی تو! ...

 لاهوتی

خاک‌نشین ره میخانه ام خانه‌خرابِ دل دیوانه ام - هما میرافشار

خاک‌نشین ره میخانه ام
خانه‌خرابِ دل دیوانه ام

زآن که به میخانه به جز یار نیست
کشمکش صفحه و زنّار نیست

هرچه در آنجاست بُوَد در خروش
جام مِی و مِی زده و مِی فروش

حسرت بگذشته و آینده نیست 

جز به ره عشق، کسی بنده نیست

ای که به دام تو اسیرم اسیر! 

کاش کآن دلبر عیّار که من کشته ی اویم

کاش کآن دلبر عیّار که من کشته ی اویم
بار دیگر بگذشتی که کند زنده به بویم

ترک من گفت و به ترکش نتوانم که بگویم
چه کنم نیست دلی چون دل او زآهن و روی اَم!؟

تا قدم باشدم اندر قدمش افتم و خیزم
تا نفس ماندم اندر عقبش پرسم و پویم

دشمن خویشتنم هر نفس از دوستی او
تا چه دید از من مسکین که ملول است ز خویم

لب او بر لب من این چه خیال است و تمنّا؟!
مگر آن گه که کند کوزه گر از خاک سبویم

همه بر من چه زنی زخم فراق ای مه خوبان!