تو که یک گوشه ی چشمت غم عالم ببرد - عماد خراسانی

تو که یک گوشه ی چشمت غم عالم ببرد
حیف باشد که تو باشی و مرا غم ببرد

نیست دیگر به خرابات خرابی چون من
باز خواهی که مرا سیل دمادم ببرد

حال آن خسته چه باشد که طبیبش بزند
زخم و بر زخم، نمک پاشد و مرهم ببرد

پاکبازی که تو خواهی نفسی بنوازیش 

نه عجب باشد اگر صرفه ز عالم ببرد

آنکه بر دامن احسان تواَش دسترسی‌ست
به دهان خاکش اگر نام ز حاتم ببرد...

 عماد خراسانی