هشت جنت به تو عاشق، تو چه زیبا رویی! - مولانا

برو ای عشق که تا شحنه ی خوبان شده‌ای
توبه و توبه کنان را همه گردن زده‌ای

کی شود با تو معول، که چنین صاعقه‌ای
کی کند با تو حریفی که همه عربده‌ای

نی زمین و نه فلک را قدم و طاقت توست
نه در این شش جهتی، پس ز کجا آمده‌ای؟!

هشت جنت به تو عاشق، تو چه زیبا رویی!   هفت دوزخ ز تو لرزان، تو چه آتشکده‌ای!

دوزخت گوید بگذر، که مرا تاب تو نیست
جنّت جنّتی و دوزخ دوزخ بُده‌ای

چشم عشّاق ز چشم خوش تو تردامن
فتنه و رهزن هر زاهد و هر زاهده‌ای

بی تو در صومعه بودن به جز از سودا نیست
ز آنک تو زندگی صومعه و معبده‌ای

دل ویران مرا داد دِه ای قاضی عشق!
که خراج از ده ویران دلم بستده‌ای

ای دل ساده ی من داد ز کی می‌خواهی؟
خون مباح است بر عشق اگر زین رده‌ای

داد عشاق ز اندازه ی جان بیرون است
تو در اندیشه و در وسوسه ی بیهده‌ای

جز صفات ملکی نیست یقین محرم عشق
تو گرفتار صفات خر و دیو و دده‌ای

بس کن و سحر مکن اول خود را برهان
که اسیر هوس جادویی و شعبده‌ای!


مولانا