شب همه بی تو کار من شکوه به ماه کردن است - شعر شهریار

شب همه بی تو کار من شکوه به ماه کردن است
روز ستاره تا سحر تیره به آه کردن است

متن خبر که یک قلم بی تو سیاه شد جهان
حاشیه رفتنم دگر نامه سیاه کردن است

چون تو نه در مقابلی عکس تو پیش رونهیم
این هم از آب و آینه خواهش ماه کردن است

نو گل نازنین من! تا تو نگاه می کنی 

لطف بهار عارفان در تو نگاه کردن است!

ماه عبادت است و من با لب روزه دار ازین
قول و غزل نوشتنم بیم گناه کردن است

لیک چراغ ذوق هم این همه کشته داشتن
چشمه به گل گرفتن و ماه به چاه کردن است

غفلت کائنات را جنبش سایه ها همه
سجده به کاخ کبریا خواه نخواه کردن است

از غم خود بپرس کو با دل ما چه می کند؟!  این هم اگر چه شکوه ی شحنه به شاه کردن است

عهد تو سایه و صبا گو بِشِکَن که راه من
رو به حریم کعبه لطف اله کردن است

گاه به گاه پرسشی کن که زکات زندگی
پرسش حال دوستان گاه به گاه کردن است

بوسه ی تو به کام من کوه نورد تشنه را
کوزه ی آب زندگی توشه ی راه کردن است

خود برسان به شهریار ای که در این محیط غم
بی تو نفس کشیدنم عمر تباه کردن است

شهریار